رویکردها و ویژگیهای آثار حجمی معاصر غرب (مورد پژوهی از 1980 تا 2000)

آنچه امروز در دنیای مجسمه‌سازی می‌گذرد، چنان متنوع و متناقض است که به‌سختی، می‌توان صفتی مشترک پیدا کرد که در همه پدیده­ها یافت شود. این پژوهش بر آن است، تا ضمن شناخت رویکردهای حاضر در مجسمه‌سازی از 1980، ریشه­های فکری و مبانی نظری آن را در ظهور ویژگی­ها، صورت بیانی و مفهوم ضمنی مجسمه‌سازی معاصر، مورد تحلیل قرار دهد. پرسش اصلی آن است که مجسمه‌سازی معاصر غرب در قالب چه رویکردهایی ظهور یافته است؟ اصول کلی و ویژگی‌های عمده این رویکردها کدامند؟ و چه تشابهات و تفاوت­هایی­ دارند؟ این مقاله با رویکردی توصیفی- تحلیلی از ُبعد فرم و محتوا به مجسمه‌سازی از سال 1980- 2000، پرداخته است. بدین منظور نگارنده، آثار هنرمندان شاخص در این بازه زمانی را بر مبنای فرم و ویژگی‌های ساخت مجسمه‌ها در قالب چهار رویکرد اصلی 1) پیکره‌گرایی، 2) انتزاع‌گرایی،  3) شی‌گرایی، و 4) مکان-ساخت‌گرایی، معرفی کرده و سپس، ویژگی‌های هر رویکرد را جهت شناخت بیش‌تر مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. دستاورد پژوهش، نشان‌دهنده آن است که به‌طور کلی، خصلت‌های «کثرت‌گرایی» در کاربرد اسلوب و روش‌های نامتجانس، «التقاط­گری» در ترکیب مواد و اشیا متنوع، «متن­گرایی» اثر به‌عنوان بستری جهت ارائه مفهوم و محتوای مورد نظر هنرمند و «فردگرایی» در به‌کارگیری سبک ساخت هر هنرمند را می‌توان از ویژگی مهم رویکردهای مجسمه‌سازی معاصر برشمرد؛ که هر کدام از موارد مذکور، در هر رویکرد به‌صورت کم یا زیاد برجسته است و در نهایت، این نتیجه حاصل شد که ویژگی‌های مذکور، تحت لوای عامل «موضوع‌گرایی»، به‌عنوان نقطه اشتراک در همه رویکردها، ظهور یافته است.